با یاد دوست

از اولش هم می دانستم که تا وقتی مجبور نشوم دنبال کارهای فارع التحصیلی نمی روم ...

اما دیگر فکرش را هم نمی کردم که بخواهم با این همه آدم که هر کدامشان یک گوشه ای از دامنه ی این کوه نشستند، ظرف مدت 2 ساعت تسویه حساب کنم ...

با حسابداری که حسابم پاک پاک شد، یه نفری راصدا زدن گفتند: آقای نامه رسان!

نامه رسان پرونده ی آبی رنگی را که دور تا دورش گنده گنده نوشته بودند « شقایق صحرایی اصفهانی » زد زیر بغل و ما هم توی این کوچه پس کوچه های خاک آلود دالان یا به قول فرنگی ها کریدور آموزش، در حالی که زیر چشمی پرونده مان را می پاییدیم، جناب را اسکورت می کردیم ... (چطور آدم دیگه به پرونده ی خودش هم نمی تونه نزدیک بشه ها!! ... حالا مثلا انگار اون تو چی هست؟!)

به اتفاق رسیدیم به پیشخوان اداره ی فارغ التحصیلان ... جناب رفت پرونده را بده بایگانی ...

گفتم: کجا؟! ... بدهید به آقای فروتن ...

جناب فروتن راس ساعت 15:55 روز یکشنبه 5 اسفندماه 86 فرمودند: خب ... حالا برو یه فرم از اقای صداقت بگیر و برو تسویه حساب!

- نه تو رو خدا! من فقط تا ساعت نه صبح فردا وقت دارم! یه گواهی بدید برم تا بعد ...

اما آقای فروتن گفت: برو حالا چند تا امضا بگیر، فردا صبح هم بقیه اش را ...

ساعت چهار بعد از ظهر شروع کردم ... (وقت اداری دانشگاه تا 16:15می باشد)

پریدم تو ماشین و گفتم: بابا! بروید!

گفتند: کجا؟

گفتم: برید بالا ... به هر جا رسیدید بایستید ...

*  *  *

ترم 6، تفسیر متون ادبیات قرن 19 با تدریس خانم دکتر جوزدانی که تازه مدیرگروه شده بودند ...

و از اونجایی که خیلی برنامه ی کلاس ما قشنگ بود، بعد ازظهر یکشنبه ها ساعت 16 تا 18و صبح دوشنبه ها 10 تا 12 کلاس تفسیر داشتیم ...

یادم می یاد یکشنبه ها سر کلاس خاله جوزی همه مون خواب بودیم و بهشون التماس می کردیم که شما را به خدا یکشنبه ها درس ندهید ... خاله هم که کلاس ما را خوب خوب می شناخت، می گفت: شما ها تنبلید ... من نمی گذارم تنبلی کنید ...

فردا صبح که می اومدند سرکلاس می گفتند: تفسیر متنی را که دیروز درس دادم بخونید!

با این اوصاف ... کلاس تفسیر ادبیات قرن 19 ما فقط به کل کل و تنبلی و غر و نق و استاد قبلا خوش اخلاق تر بودید می گذشت! ... اتفاقا ترم 6 اوج رواج مزدوج شدن بروبچز کلاس هم بود ... و خوشبختانه این موضوع و اتمسفر فوق العاده ی کلاس تفسیر باعث شده بود که ما هر هفته دوشنبه ها- بلااستثنا- شیرینی بخوریم ... خب این یه راه حل خیلی خوب بود برای اتلاف وقت کلاس!

به معاونت دانشجویی که رسیدم یه آشنای جالب را دیدم تبریک گفتن و راهنمایی کردن برم اداره ی تغذیه و بعدش هم خوابگاه ...

ما که توی این دانشگاه نه یه پرس غذا خوردیم، نه یه بار پا توی خوابگاه گذاشتیم ... اما همچین کارت دانشجویی ما را له کردن که از این به بعد هم نتونیم چیزی بخوریم ...

کتابخانه ی مرکزی مقصد بعدی ...

و 1000 تومان جریمه ی 48 روز تاخیر کتب ... اما باز هم تخفیف دادند انگار ... اگه می خواستن همون 50 تومان را باهامون حساب کنند می شد به عبارتی 2400 تومان! ... البته من برای بیشتر از ایناش هم خودم را اماده کرده بودم ... هه هه

بعدش هم اداره ی سمعی بصری و تبریک مدیرروابط عمومی دانشگاه و مرور خاطرات هفته نامه ی پیام در ذهن من ... (خدایا من را ببخش ... چه شیطنت هایی که توی این دانشگاه نکردیم ... شانس آوردیم تو لیست تسویه حساب کمیته انضباطی از قلم افتاده ... هه هه)

 
و بعد ... گذر از میدان اصلی در دست ساخت دانشگاه که آخرش عمر ما بهش کفاف نداد ... نفهمیدیم آخرش باغ نباتات را به خاطر این پروژه ی عظیمشون نابود کردن یا نه! ( شوق پرواز عزیز، احیانا شما خبرنداری؟)

 
به نوک قله یعنی به اداره ی امور خوابگاه ها که رسیدم در بسته شد ...

اما اون بالاها نسیمی توی پوست و وجودم رخنه کرد که یه بار دیگه حس کردم بوی اون روزها را استشمام می کنم ...

روزهای قشنگی که با مرور اونها جان می گیرم ... و خدا را شکر می کنم که به گونه ای عزیزترین لحظات زندگیم را در رفت و آمد برروی این سنگفرش ها سپری کردم که امروز افسوس نمی خورم، بلکه از آن لذت می برم!

فردا صبح باز هم دانشکده ... کتابخانه (که یه بار دیگه کارتم را له کردن) ... خوابگاه ... اداره ی رفاه و نهایت آموزش ... تحویل کارت دانشجویی راس ساعت 9:30 و شما را به خیر و ما را به سلامت ...

و به قول مامان، چه بسیار آدم هایی که اینجا اومدند و رفتند و چه بسیار کسانی که خواهند آمد و خواهند رفت ...

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

                                                                                                                                      ادامه دارد ...